شفقت به خود در معنای ساده خود به معنای مهربانی و شفقت افراد با خودشان است. طبق نظریات بسیاری از روان شناسان بودایی( مانند سالز برگ 1997، نف، 2003) شفقت به خود شامل سه عنصر اصلی می باشد: مهربانی، احساسات مشترک بشری و ذهن آگاهی. این عناصر با یکدیگر ترکیب می شوند و با ارتباط و تعامل با یکدیگر باعث ایجاد یک چهارچوب ذهنی مربوط به شفقت به خود می شوند. شفقت به خود مربوط به بررسی و در نظر دیگری کفایت ها، شکست ها و اشتباهات شخصی و هم چنین مواجه با موقعیت دشوار و دردناک زندگی که خارج از کنترل آدمی می باشند هستند.
مهربانی به خود به معنای درک و دلگرم کردن خودمان در هنگام احساس رنج، شکست و عدم کفایت می باشد(در چنین شرایطی نباید خود را مورد انتقاد و سرزنش قرار دهیم) متاسفانه بسیاری از افراد در چنین شرایطی خود را مورد انتقاد شدید قرار می دهند و می گویند من خیلی احمق و تنبل هستم، من از خودم خجالت می کشم. اما اگر چنین شرایطی برای دوستمان پیش آید ما هرگز به این صورت او را مورد انتقاد قرار نمی دهیم.